ย้อนกลับไปในปี 1993 Gideon Mendel หนึ่งในช่างภาพหนุ่มได้รับโอกาสเข้าไปทำการบันทึกภาพในโรงพยาบาล Middlesex ในวอร์ดผู้ป่วยโรคเอดส์ เขาใช้เวลาในการเข้าไปเก็บภาพนานประมาณ 3 สัปดาห์ก็ได้เห็นชีวิตของทั้งผู้ป่วย หมอและพยาบาลในมุมมองที่เปลี่ยนไป ในช่วงนั้นผู้ป่วยโรคเอดส์ส่วนมากอยู่ในวัยหนุ่มสาวโดยเฉพาะชายรักชาย ทัศนคติของคนอื่นที่มองผู้ป่วยโรคนี้ไม่ค่อยดีมากนัก ทำให้ช่างภาพคนอื่นๆ ที่ถูกเชิญมาบันทึกภาพไม่ค่อยกล้าที่จะเข้ามาสัมผัส แต่นาย Gideon เป็นผู้ที่กล้าก้าวผ่านประตูมาเพื่อสัมผัสกับผู้ป่วยโดยตรง
.
ที่โรงพยาบาลแห่งนี้แพทย์และพยาบาลใช้วิธีรักษาที่ดีมากๆ นั่นก็คือการให้กำลังใจผู้ป่วย ซึ่งในสมัยนั้นยังไม่มียารักษา การให้กำลังใจเป็นหนึ่งสิ่งที่จะเยียวยาได้ดีที่สุดแตกต่างจากบ้านเราที่ผู้ป่วยโรคเอดส์จะถูกมองว่าเป็นคนไม่ดี เป็นคนน่ารังเกียจ ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานทัศนคติแบบนี้ก็ยังมีให้เห็นอยู่เรื่อยๆ
.
ดูแลผู้ป่วยเหมือนเพื่อนและคนในครอบครัว
.
ลบภาพความน่ากลัวของโรคให้เปลี่ยนมาเป็นภาพแห่งความรัก
.
สามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้โดยไม่รังเกียจ
.
แพทย์และพยาบาลเองก็เป็นส่วนหนึ่งในการให้กำลังใจอย่างใกล้ชิด
.
น้อยคนนักที่จะได้เห็นภาพในมุมนี้
.
ก้าวข้ามผ่านกำแพงความกลัว เปลี่ยนมุมมองลบๆ ที่มีอยู่
.
โชคร้ายที่คนเหล่านี้ไม่ทันได้ใช้ยารักษาเหมือนในปัจจุบัน
.
ยารักษาโรคที่สำคัญที่สุดคือการรักษาจิตใจ
.
